Achter elk telefoongesprek in dit land zit de Telecommunicatiewet. In de richtlijn worden de randvoorwaarden voor de geliberaliseerde telecommunicatiemarkt vastgesteld. Doel van de regelgeving is de belangen van de gebruikers, met name de consumenten, op het gebied van telecommunicatie veilig te stellen en het telecommunicatiegeheim te beschermen.
In 152 paragrafen regelt de Telecommunicatiewet (afgekort TKG) de regulering, doelstellingen en beginselen van de telecommunicatie in de Bondsrepubliek Duitsland.
Het eerste deel is gewijd aan de algemene bepalingen, zoals het doel van de wet om de concurrentie in de telecommunicatie en efficiënte telecommunicatie-infrastructuren te bevorderen door middel van technologieneutrale regelgeving en om te zorgen voor adequate en toereikende diensten in het gehele land (§ 1 TKG). De doelstellingen van de regelgeving zijn omschreven in § 2 TKG, onder meer met de bescherming van de belangen van de gebruiker, het waarborgen van een landelijke basisdienst, een efficiënt gebruik van de nummervoorraad.
Deel twee gaat over marktregulering. Hier geldt het beginsel dat ondernemingen die over “aanmerkelijke marktmacht” beschikken, onderworpen zijn aan bijzondere eisen die door de regelgevende instantie (Bundesnetzagentur) worden opgelegd. Ook de beloning wordt hier geregeld om misbruik, belemmering of discriminatie van eindgebruikers of concurrenten door prijsmaatregelen van bedrijven met aanmerkelijke marktmacht te voorkomen.
Verbod op aftappen
Het derde deel gaat over de bescherming van de klant. Dit omvat onder meer paragrafen over contracten, het opheffen van storingen of het veranderen van aanbieder bij verhuizing.
Het vierde deel gaat over omroep, met de nadruk op televisietoestellen. Daarna volgt in deel vijf de toewijzing van frequenties, nummers en doorgangsrechten.
Het zesde deel is bijzonder belangrijk voor de consument: het regelt de universele diensten. Hiermee worden bepaalde diensten bedoeld die de universele dienst dienen. Zij moeten daarom toegankelijk en betaalbaar zijn. Dit wordt in deel zeven gevolgd door de normen inzake het telecommunicatiegeheim, de gegevensbescherming en de openbare veiligheid. Ook het basisverbod op afluisteren is hier verankerd.
Het achtste deel beschrijft de taken van het Bundesnetzagentur, die erop moet toezien dat de bepalingen van het TKG worden nageleefd. Tot slot gaat de wetgever in op heffingen (deel Negen), op sancties en boetes (deel Tien) en op overgangs- en slotbepalingen (deel Elf).
Gegevensbewaring
De afgelopen jaren is herhaaldelijk discussie ontstaan over gegevensbewaring. Hierbij worden zonder enige reden verkeersgegevens van vaste en mobiele telefoonverbindingen verzameld en opgeslagen. Deze verkeersgegevens geven informatie over de beller, het tijdstip en de periode van het gesprek en het type toestel. IP-adressen en Skype-oproepen, bijvoorbeeld, worden ook getroffen. De gegevens kunnen vier tot tien weken worden bewaard. Terwijl e-mails en geraadpleegde internetpagina’s zijn vrijgesteld, worden in het geval van sms’jes als gevolg van een technisch probleem niet alleen de verbindingsgegevens maar ook de inhoud van de berichten opgeslagen.
De wet tot invoering van dataretentie werd al in 2007 uitgevaardigd, maar kort daarna door het Federale Constitutionele Hof ongedaan gemaakt. Uiteindelijk vernietigde het Europees Hof van Justitie de richtlijn die de basis van de wet was geweest. Nu is de bewaring van gegevens verankerd in § 113 b TKG.