We moeten nu allemaal heel sterk zijn. We hebben een verlies te betreuren: de “Duitse Wolk” is dood. Een officiële begrafenisdienst zal waarschijnlijk niet plaatsvinden – niemand zou komen. Een commentaar.
We weten het nog: De “Duitse Cloud” moet onze Duitse twijfelaars ervan overtuigen hun gegevens toch maar aan Microsoft toe te vertrouwen. Het is de bedoeling dat dit gebeurt onder de exploitatie van Telekom in Duitse datacentra. Grappige werknemers in nog grappiger T-shirts moeten de klanten bij de aftrap overtuigen van de nieuwe serieuze oplossing. Misschien was de aanpak vanaf het begin verkeerd?
Zelfs tijdens de presentatie merken mijn collega’s en ik inconsistenties op. Zo is er in het begin een beperkt scala van functies. Nou, met een nieuw product kun je dat voor een bepaalde tijd tolereren. Maar wie denkt dat een beperkt gamma functies hand in hand gaat met een gereduceerde prijs, vergist zich ten zeerste. Integendeel: het wordt nog duurder. Op dat moment begin ik te twijfelen aan het business model.
Succesverhaal “Duitse Cloud”? – Ontbreekt
In antwoord op mijn vragen word ik, zoals zo vaak het geval is bij Microsoft, door “eenmalige sprekers” – je ontmoet ze maar één keer op een evenement, je wordt verbaal door ze overrompeld en dan, als je beter weet, zijn ze verdwenen – ervan overtuigd dat het doelpubliek enthousiast is over de oplossing. Ik kan zeker overtuigd worden, en ik wacht dan ook met spanning op de eerste grote klanten, de succesverhalen en de functionele verbeteringen. Maar wat er gebeurt is wat vaak gebeurt met zulke luchtnummers: Het wordt verdacht stil rond de “Duitse Wolk”. Redactionele artikelen veranderen in kanttekeningen en de media-aandacht daalt langzaam tot nul.
Ik zou het niet erg hebben gevonden als tenminste de technische aanpassing in een stroomversnelling was gekomen. Maar de kloof tussen tijd en inhoud van de functie-uitvoering wordt groter in plaats van kleiner. Dan zeggen ze zelfs dat bepaalde functies nooit in de cloud terecht zullen komen. Om zelfs de meest koppige klanten weg te jagen, worden de prijzen een- of tweemaal aangepast – altijd naar boven.
Ik kan helaas niet verduidelijken of er werkelijk technische redenen zijn voor de aanpassing van de zwakke functie. Het ontwikkelingstempo ligt zeer hoog; ik heb enig begrip voor een zekere mate van vertraging. Sommige obstakels kunnen niet zomaar uit de weg worden geruimd, zelfs niet voor reuzen als Microsoft of Telekom. Maar met transparantie en redelijke communicatie zouden de klanten zeker blijk hebben gegeven van een hogere mate van frustratietolerantie.
Het aanbod tot afwijzing?
Er rijst echter een ander vermoeden in mij op, dat met het oog op de loop van de geschiedenis vrij logisch klinkt. Wat als het in de eerste plaats nooit de bedoeling was om van dit speciale model een succes te maken? Dat zou hetzelfde zijn als Mercedes en Ferrari die samen een sportwagen voor de Duitse autobahnen bouwen en die voor twee miljoen euro aanbieden, maar er dan terloops bij vermelden dat de auto een snelheid van 100 km/h heeft.
Microsoft en andere oligopolistische aanbieders hanteren vaak dezelfde strategie: om concurrentie- of strategisch-politieke redenen willen (of moeten) zij een aanbod doen dat niet past binnen de interne bedrijfsstructuur – een zogenaamd afwijzingsaanbod. De prijzen en voorwaarden zijn slecht, maar je hebt een bod gedaan. Extern kan men later beweren dat de markt het aanbod om onverklaarbare redenen niet heeft aanvaard en dus een schone lei heeft. Intern gaat men door met de oorspronkelijke strategie – zij het met enige vertraging – en krijgt men uiteindelijk zijn zin. De hele ontwikkeling van de “German Cloud” past in dit patroon.
Ik heb geen klant die de “German Cloud” gebruikt en ik ken ook niemand onder collega’s. Waren er wel echte klanten? We zullen er waarschijnlijk nooit achter komen. Maar we nemen stilletjes afscheid van een product dat niemand in deze vorm zal missen.
