Een dynamische gegevensstructuur (DDS) verwijst naar een organisatie of verzameling gegevens in het geheugen die de flexibiliteit heeft om te groeien of te verkleinen, waardoor een programmeur precies kan bepalen hoeveel geheugen wordt gebruikt. Dynamische datastructuren veranderen in grootte doordat ongebruikt geheugen naar behoefte wordt toegewezen of ontkoppeld van de heap.
Dynamische datastructuren spelen een sleutelrol in programmeertalen zoals C, C ++ en Java, omdat ze de programmeur de flexibiliteit bieden om het geheugengebruik van softwareprogramma’s aan te passen.
Dynamische gegevensstructuren versus statische gegevensstructuren
Dynamische datastructuren staan in contrast met statische datastructuren (SDS), waarbij in het laatste geval de grootte van de structuur vaststaat. Statische datastructuren zijn ideaal voor het opslaan van een vast aantal data-items, maar ze missen de flexibiliteit van de dynamische datastructuur om indien nodig extra geheugen te verbruiken of waar mogelijk geheugen vrij te maken voor verbeterde efficiëntie.
Dientengevolge moet een dynamische datastructuur worden gebruikt als het aantal data-items niet van tevoren kan worden voorspeld. Een mogelijk nadeel van het gebruik van dynamische datastructuren is echter dat, omdat de toewijzing van geheugen niet vast is, de mogelijkheid bestaat dat de structuur overloopt als deze de maximaal toegestane geheugenlimiet overschrijdt, of onderloop als de datastructuur leeg raakt.
Om te voorkomen dat deze problemen optreden, moet de programmeur controle toevoegen voor het continu bewaken van de grootte en locatie van gegevensitems in een dynamische gegevensstructuur.