Een statische gegevensstructuur is een organisatie of verzameling gegevens in het geheugen met een vaste grootte. Dit heeft tot gevolg dat de maximale grootte van tevoren bekend moet zijn, aangezien het geheugen later niet opnieuw kan worden toegewezen. Arrays zijn een prominent voorbeeld van een statische datastructuur.
Een belangrijk voordeel van statische datastructuren is dat met vaste geheugentoewijzing geen controle of toezicht nodig is om mogelijke overloop- of onderloopproblemen te voorkomen bij het toevoegen van nieuwe items of het verwijderen van bestaande. Dit maakt statische datastructuren gemakkelijker te programmeren, maar gaat ten koste van de potentiële efficiëntie in termen van geheugengebruik.
Statische gegevensstructuren versus dynamische gegevensstructuren
Statische datastructuren (SDS) staan in contrast met dynamische datastructuren (DDS), waarbij met de laatste de grootte van de structuur dynamisch kan groeien of krimpen in grootte als dat nodig is, wat een programmeur de mogelijkheid geeft om precies te bepalen hoeveel geheugen er is gebruikt.
Statische datastructuren zijn ideaal voor het opslaan van een vast aantal data-items, maar ze missen de flexibiliteit van de dynamische datastructuur om indien nodig extra geheugen te verbruiken of waar mogelijk geheugen vrij te maken voor verbeterde efficiëntie.
Zowel statische als dynamische datastructuren spelen een sleutelrol in programmeertalen zoals C, C ++ en Java omdat ze de programmeur de mogelijkheid bieden om ofwel meer te focussen op prestaties in het eerste geval of meer op efficiënt geheugengebruik in het geval van dynamische datastructuren. .