Het klassieke internet biedt veel informatie. Maar lang niet alles. Er bestaat een soort parallelle wereld: het Darknet. In deze wereld surfen en wisselen gebruikers anoniem informatie uit, zonder dat dit buiten het netwerk zichtbaar is.
Het darknet is nauw verbonden met netwerken voor het delen van bestanden en het delen van bestanden door muziek- en filmliefhebbers. Hier waren er steeds meer juridische gevolgen voor de gebruikers, die ook een grote mate van rechtsonzekerheid hadden met betrekking tot toegestane praktijken en illegale toepassingen. Daarom heeft het darknet, waarvan de term voor het eerst in de jaren zeventig in de publiciteit kwam, zich in het tijdperk van multimedia en mobiliteit verder uitgebreid en is het nu een verborgen peer-to-peer-ruimte voor de onopgemerkte uitwisseling van gegevens.
Criminele focus
Illegale machinaties, variërend van wapenhandel tot drugshandel, worden ervan verdacht de belangrijkste reden te zijn om op het darknet te opereren, aangezien het een onopgemerkte uitwisseling tussen gebruikers biedt. Uit studies blijkt echter dat het Darknet niet uitsluitend het criminele terrein is dat men denkt dat het is. Het verlangen naar ongecontroleerde communicatie zou mensen ook naar het Darknet leiden. Dit geldt met name voor landen waarvan de bevolking te maken heeft met censuur.
Toepassingsgebieden voor darknetgebruik
De toepassingsgebieden voor het darknet zijn dus zowel illegaal als legaal van aard. Hier volgen de belangrijkste redenen om op darknet te zitten:
- Organisatiemiddel voor criminelen,
- Onderkende zoekopdrachten buiten klassieke zoekmachines zoals Google,
- Vrijheid van meningsuiting bij communicatie
Inleiding door groepslid
Niet iedereen kan zich als groepslid bij darknet aansluiten. Net als bij geheime genootschappen is toegang alleen mogelijk op uitnodiging van een lid van de groep. Kennismaking met een groepslid is dus een verplichte voorwaarde om anoniem te kunnen surfen.
Kritiek
Kritiek op het Darknet is zo oud als het instituut zelf. Terwijl sommigen het darknet zien als een bescherming voor criminele activiteiten, richten anderen zich op het recht op meningsvrije communicatie.