Een smartwatch is een elektronisch, digitaal polshorloge dat bovendien is uitgerust met sensoren en actuatoren en functies en connectiviteit heeft als een computer.
Het eerste mobiele telefoonhorloge met een eigen SIM-kaart kwam in 1993 op de markt. De gadget werd echter pas een smartwatch toen hij werd gesynchroniseerd met smartphones. Microsoft presenteerde in 2003 zijn SPOT-model, dat bepaalde informatie van het internet kon weergeven. In de daaropvolgende jaren zijn bijna alle grote fabrikanten op de smartwatch-bandwagon gesprongen:
- Sony 2008: “MBW 150” met informatiedisplays en Bluetooth-verbinding met de mobiele telefoon voor het afspelen van muziek,
- Texas Instruments 2010: “Chronos” met gebruik van luchtdruk- en versnellingssensoren,
- Sony 2012: “SmartWatch” met kleurendisplay,
- Pebble 2012: “Casio”,
- Samsung 2013: lancering van de “Gear”-modelserie,
- Google 2013: introductie van het Android Wear-besturingssysteem, een smartwatchplatform voor koppeling met Android-smartphones,
- Motorola 2014: “Moto 360”, de eerste ronde smartwatch,
- Apple 2014: drie modellen – “Apple Watch”, “Apple Watch Sport” en “Apple Watch Edition”.
In de tussentijd hebben zelfs traditionele Zwitserse fabrikanten zich aangesloten bij de smartwatchproducenten, door conventionele kwarts-polshorloges uit te rusten met analoge displays met extra functies.
Smartwatch-opties
De huidige smartwatches zijn plat en voorzien van een rond of rechthoekig display. De meeste modellen lijken op klassieke analoge of digitale horloges. Naast tijd en datum kunnen ze bijvoorbeeld worden gebruikt als fitnesshorloge om de polsslag te meten en stappen te tellen tijdens het hardlopen. Evenzo kan een breed scala aan andere informatie worden verzonden – weerberichten, verkeersrapporten, vluchtgegevens, e-mails, tweets, enz. – waarbij de smartwatch meestal via Bluetooth of Near Field Communication met een smartphone is verbonden.
Het centrale invoer- en uitvoerapparaat is het display, dat meestal is ontworpen als een touchscreen. Afhankelijk van het ontwerp is er ook een audio-interface voor mp3-spelers en spraakassistenten, sensoren voor het verzamelen van gegevens over de drager en de omgeving, en actuatoren die opdrachten kunnen uitvoeren en acties in gang kunnen zetten.
Een smartwatch kan worden uitgerust met extra functies via extra apps. Het heeft internet en kan communiceren met de gebruiker en andere systemen en toestellen. Daarmee maakt het deel uit van het internet der dingen en van mens-machine en machine-machine interacties.
Kritische punten
Een smartwatch maakt discrete informatieopvragingen door de drager mogelijk en kan ook lichaamsfuncties monitoren en evalueren. Enerzijds schept dit positieve mogelijkheden voor persoonlijke gezondheidszorg, voor sport en fitness, en voor het begeleiden van patiënten of senioren. Critici zien echter vooral problemen voor de gegevensbescherming en de autonomie van de informatie van de consument, omdat de alomtegenwoordigheid van de apparaten tegelijkertijd talrijke controlemogelijkheden mogelijk maakt. De economische en technische uitdagingen voor de toekomst van de smartwatch zijn de integratie in de groeiende mobiele sector en de verlenging van de tot dusver vrij korte levensduur van de batterij. Hier wordt onderzoek gedaan naar het opwekken van kracht door bewegingen van de arm.