De theorie draait om tunnels die als schakel fungeren tussen de ene dimensie en de andere: volgens een nieuwe hypothese is het mogelijk door de ruimtetijd te reizen.
Op het eerste gezicht was het bestaan van zwarte gaten slechts theoretisch. Ze zouden niet meer dan een anomalie kunnen zijn geweest in het ingewikkelde systeem van berekeningen dat wetenschappers gebruiken om de algemene relativiteitstheorie te verklaren.
Een soortgelijk lot is nu beschoren aan wormgaten, letterlijk ‘wormvormige gaten’, die voor het eerst werden verondersteld door Albert Einstein en Nathan Rosen. Volgens de hypothese van de twee natuurkundigen zijn zij een interdimensionale doorgang die precies zo werkt als het gat in een badkuip. Het verschil is dat de hoofdpersoon van dit onwaarschijnlijke avontuur, in plaats van in de pijpen te belanden, eenmaal door de opening gezogen, in een andere kuip terecht zou komen, precies dezelfde als de eerste.
De hypothese over de levensvatbaarheid van wormgaten als middel om de ene dimensie van ruimte en tijd met de andere te verbinden, stuitte op twee schijnbaar onoverkomelijke problemen: de broosheid en de kleinheid van deze merkwaardige formaties. Volgens de implicaties van de relativiteitstheorie zou elk voorwerp dat een wormgat binnengaat, het uiteindelijk “verstoppen”.
Hoe wij erin geslaagd zijn tunnels voor ruimtetijdreizen te hypothetiseren
Ten tweede zou de mens, in de theorie die met wormgaten wordt geassocieerd, als een macroscopische reiziger worden beschouwd: integendeel, in de natuurkunde zijn alleen zeer kleine tunnels gehypotheseerd, zodat het probleem van de kleinheid alleen kon worden omzeild met een ongebruikelijk, maar nog steeds plausibel soort materie. Op dezelfde manier zou het probleem van de broosheid alleen omzeild kunnen worden met de ontdekking van een soort zogenaamde ‘exotische’ materie die in staat is de formatie te stabiliseren.
Een zeer interessante theoretische hypothese werd echter in 2017 ontwikkeld door de natuurkundigen Ping Gao en Daniel Jafferis van de Harvard University, en Aron Wall, destijds van het Advanced Study Institute in Princeton, New Jersey.
De onderzoekers stelden dat één manier om wormgaten te openen zou kunnen zijn via kwantumverstrengeling, een standaardkenmerk van de natuurkunde dat kwantumentiteiten over lange afstanden met elkaar kan verbinden. Dit zou dan het exotische ingrediënt zijn dat voldoende is om het wormgat te “stabiliseren” en een macroreiziger door de formatie te laten gaan.
Het probleem van tunnels die te klein zijn voor een mens is wellicht opgelost
Om het probleem van microscopische wormgaten te omzeilen, hebben Nabil Iqbal, natuurkundige aan de universiteit van Durham in Engeland, en Simon Ross, zijn collega aan hetzelfde instituut, echter onlangs gebruik gemaakt van het idee van speciale verstoringen in de magnetische velden rond een zwart gat, die in theorie stabiele wormgaten zouden kunnen opwekken.
De combinatie van deze twee theorieën zou een belangrijke doorbraak kunnen betekenen voor de theorie van interdimensionaal reizen.
Op dit moment klinkt dit natuurlijk allemaal als science fiction: maar ook zwarte gaten werden ooit beschouwd als een soort anomalie. En toen slaagden we er zelfs in om er een foto van te maken.
Wie weet, misschien gebeurt hetzelfde met wormgaten.
De ruimte is zonder twijfel de laatste grens van de menselijke verkenning. En er zijn niet alleen veel hypotheses over de mysteries ervan, maar ook de missies die zijn opgezet om ze op te lossen. Gezien het aantal geplande expedities zou men zich terecht kunnen afvragen wie de eigenaar is van de maan, mocht deze een bron van inkomsten worden (hier is het antwoord). Het internationale ruimtestation daarentegen is al een bron van inkomsten, althans uit de amusementswereld (zie hier hoe).