Een schijfstation is een apparaat waarmee een computer gegevens kan lezen van en schrijven naar een schijf. Het meest voorkomende type schijfstation is een harde schijf (HDD), en de termen worden doorgaans door elkaar gebruikt. Andere typen zijn optische stations, opslagapparaten en diskettestations. Een schijfstation wordt vaak aangetroffen in pc’s, servers, laptops en opslagarrays.
Schijfstations kunnen intern in een computer worden ondergebracht of in een aparte doos die zich buiten de computer bevindt. Ze werken door zeer snel te roteren rond een of meer koppen die gegevens lezen en schrijven. Harde schijven en verwisselbare schijven gebruiken een magnetische kop, terwijl een optische schijf een laser gebruikt. Een diskdrive verschilt van een solid state drive (SSD), die geen bewegende delen heeft en betere prestaties biedt maar ook meer kost en over het algemeen minder capaciteit biedt.
Delen van een schijfstation
Een diskdrive bestaat uit veel bewegende onderdelen:
- Schotel: Het plateau is de eigenlijke schijf in de drive die de gemagnetiseerde gegevens opslaat. Traditioneel worden schalen gemaakt van een lichte aluminiumlegering en bedekt met een magnetiseerbaar materiaal. Nieuwere technologieën gebruiken glazen en / of keramische schalen omdat deze dunner en hittebestendiger zijn.
- Spindel / motor: De platen zijn in het midden bevestigd aan een staaf of pin, een spil genaamd, die rechtstreeks is bevestigd aan de as van de motor die de rotatiesnelheid regelt.
- Lees- / schrijfkoppen: Lees- / schrijfkoppen lezen en schrijven gegevens naar de platters. Wanneer een kop zich boven een baan bevindt, bevinden alle andere koppen zich op dezelfde locatie boven hun respectieve oppervlakken. De lees- / schrijfkoppen zetten de elektronische nullen en enen om in de magnetische velden op de schijven.
- Hoofdactuatorconstructie: Alle koppen zijn bevestigd aan een actuator met één kop, of actuatorarm, die de koppen rond de platen beweegt.
- Moederbord: De platen, spindel, spilmotor, kopactuator en de lees- / schrijfkoppen bevinden zich allemaal in een kamer die de kopschijfeenheid (HDA) wordt genoemd. Buiten de HDA bevindt zich de printplaat die de bewegingen van de interne onderdelen en de verplaatsing van gegevens naar en uit de schijf regelt.
Harde schijf versus solid-state drive
Solid State-schijven (SSD’s) hebben geleid tot een afname van het gebruik en de populariteit van harde schijven. Een SSD is een krachtig, plug-and-play opslagapparaat dat geen bewegende onderdelen nodig heeft. Het is sneller, duurzamer en verbruikt minder stroom dan een harde schijf. Een groot nadeel van de SSD is dat hij duurder is in termen van dollars per gigabyte.
Een SSD past in dezelfde externe en interne drive bay van een harde schijf. Hoewel harde schijven nog steeds bestaan in goedkopere en oudere systemen, worden SSD’s nu gebruikt in de meeste reguliere systemen, zoals de MacBook Pro. Ze zijn veel sneller en starten in minder dan een minuut op. Een harde schijf heeft tijd nodig om te versnellen en zal bijna altijd langzamer opstarten, langzamer starten en bestanden langzamer overbrengen. Harde schijven bieden veel meer ruimte voor de prijs, dus het is beter voor degenen die een hoge capaciteit nodig hebben.